Excelsior! Co było gdyby wszystkich marvelowskich trykociarzy-cwaniaczków pozbawić supermocy i modnych obcisłych kostiumów? Albo stworzyć uniwersum gdzie bohaterowie nigdy nadludzkich zdolności nie mieli? Na pomysł napisania czegoś takiego, a konkretnie komiksu o wdzięcznym tytule Powerless wpadło dwóch panów - Matt Cherniss i Peter Johnson.
Oś fabuły stworzona jest wokół trzech postaci - Petera Parkera, który po ugryzieniu pająka cierpi na martwicę prawej ręki, ślepego prawnika, Matta Murdocka i Logana, który ma problemy z pamięcią. Całą trójkę łączy postać psychologa, dr Wattsa, który jednocześnie jest narratorem w Powerless. Jako, że jest to świat Marvela, w tle przewija się mnogość innych znajomych postaci - Tony Stark, Emma Frost, Brian Michael Bendis... Jednak jest to też komiks anty-marvelowski, w potocznym rozumieniu tego słowa. Nie-niesamowity, nie-spektakularny, pozbawiony efektownych scen walk, pościgów, wybuchów. Co nie znaczy, że jest nudny - wprost przeciwnie, trzyma w napięciu do ostatniej strony.
Wątki Parkera i Murdocka oraz ich zmagania, odpowiednio, z Normanem Osbornem i Wilsonem Fiskiem napisane są bezbłędnie i czyta się je wybornie, wręcz wyborowo. Jak na ludzi, o których wcześniej nie słyszałem, obaj panowie sprawili się dzielnie. Niestety, postać Logana wyraźnie została wtłoczona na siłę. Wygląda na to, że włodarze Marvela, po przeczytaniu komiksu powiedzieli: "No, dobra chłopaki, fajny komiks napisaliście, ale czemu tu nie ma Wolverine'a? Musicie jakoś wcisnąć Wolverine'a! Wszyscy kochają Wolverine'a! Komiksy bez Wolverine'a gorzej się sprzedają! Wymyślcie coś, ok?" No i wymyślili - do całkiem dobrego dramatu psychologicznego z lekką nutką sensacji dodali hipnozę, pranie mózgu, i rękawice-pazury. Bafomecie, ty widzisz i nie grzmisz! O ile lepiej do tej historii pasowałby cierpiący na rozdwojenie jaźni Bruce Banner. Rysunki w Powerless popełnił Michael Gaydos, ilustrator m. in. niezłego komiksu Daredevil: Redemption. Lepszego grafika chyba nie mogli znaleźć - jego kreska jest brudna, brzydka, doskonale pasująca do zwyczajności świata wykreowanego przez Chernissa i Johnsona.
Pomijając niefortunny występ pazurzastego, Powerless, to dobra rzecz - niegłupia, ale też niespecjalnie przeintelektualizowana.
W dzisiejszym kąciku muzycznym znany antropolog i popularyzator kultury ormiańskiej Meesh zO'khenkha przedstawia tradycyjną kołysankę, szczególnie popularną wśród dzikich plemion Galicji i Lodomerii.
Śmiałek, 1930
p. s. Krakusy i Kraków odwiedzający - wybierzcie się do Muzeum Narodowego na wystawę Maciejowskiego. warto.
*Rzecz jasna, nie mam zamiaru odpowiadać na te pytania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz