Wszyscy tu jesteśmy obłąkani. Ja jestem obłąkany. Ty jesteś obłąkana.*

"Zadziwiający i porywający!"

Arkham Courier

"Urokliwy i niesamowity!"

Innsmouth Times

"Ia! Ia! G'hatg! 'bwagf!"

R'lyeh Herald

Miałem wiele obaw przed obejrzeniem burtonowskiej "Alicji w Krainie Czarów". Cholernie wiele. Bałem się, że wyjdzie podobnie pretensjonalna nuda, jak w przypadku "Sweeney Todda". Bafometowi niech będą dzięki - lękałem się niepotrzebnie.
Burton bardzo dużo zmienił w swojej wizji Krainy Czarów. Przede wszystkim połączył dwa światy - ten z dna króliczej nory i ten znajdujący się po drugiej stronie lustra. Jego film to kontynuacja książek Carolla. Alicja jest dorosła i powraca do dziwacznego świata, nie pamiętając poprzednich wizyt i wpada w sam środek konfliktu między panującą Czerwoną Królową (Kierową), a jej wygnaną siostrą, Białą Królową (Szachową).
"Alicja ..." to piękny obraz, wizualnie dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Nie jest tak mroczny i posępny jak większość dzieł Burtona (w końcu to film dla dzieci), ale groteska oraz baśniowość doskonale tworzą klimat niesamowitości i dziwaczności. Wspaniałą scenografię wspiera galeria cudownych postaci. Burton wstawił ich naprawdę sporo, jednak większość z nich mocno zapada w pamięć, dość wspomnieć rozkosznego Kota z Cheshire (głos Stephena Fry'a), flegmatyczną gąsienicę (głos Alana Rickmana) czy Dżabbersmoka (głos Christophera Lee).
Burton odszedł częściowo od poetyki sennych marzeń. Akcja w jego "Alicji ..." jest mniej chaotyczna, pozbawiona surrealistycznych rozwiązań fabularnych (choć samego surrealizmu jest sporo), całość jest raczej udziwnionym filmem fantasy. Dodano też sporo akcji - walk, pościgów, publiczną prawie egzekucję, Alicję jeżdżącą na Banderzwierzu itd, itp.
Tim stworzył film kompletny - nie sądzę, bym chciał coś w nim zmieniać, usuwać czy dodawać. Przez te prawie dwie godziny bawiłem się doprawdy pysznie.
Polecam. Po prostu.

Jakby ktoś potrzebował - strona z kilkoma polskimi przekładami wiersza "Jabberwocky":
http://home.agh.edu.pl/~szymon/jabberwocky.shtml

p. s. Depp i Bonham Carter też byli w porządku.

p. s. 2: Jedno małe "kurwa mać" - podczas napisów końcowych śpiewa Avril. Burton chyba przegrał jakiś zakład.


Batman: Cacophony. Deadshot poluje na Jokera. Onomatopoeia (psychol w masce posługujący się jedynie wyrazami dźwiękonaśladowczymi) chroni Jokera i poluje na Batmana. Joker poluje na Maxie Zeusa, który produkuje narkotyki na bazie jego trutki. Wszystko kończy się rozmową Gacka z Wesołym, w której okazuje się, że Nietoperzasty jest cipą. Tak w skrócie przedstawia się fabuła. Autorem scenariusza jest szlachetny Kevin Smith, co robi nadzieje, ale również stawia wymagania, zwłaszcza po znakomitym Kołczanie. Niestety, Cacophony bliżej jest raczej do smithowego Daredevila. Akcja niby tam jakaś jest. Nawet w niektórych momentach ciekawa. Dialogi też czasami są zręczne, dowcipne i w stylu filmowych dokonać Kevina. Joker z brodą jest zabawny. Szkoda, że są to tylko przebłyski geniuszu - cała fabuła bardzo rozczarowuje. Smith nie przestawił niczego nowego, a stare też mu niezbyt wyszło. Nieładnie, drogi panie, bardzo nieładnie.
Czarno-czerwono-białe okładki Adama Kuberta wyszły całkiem nieźle. Nie można tego samego powiedzieć o rysunkach Waltera Flanagana, które mocno walą kupą.



*Bezczelnie ukradzione ze "Złotego popołudnia" Sapkowskiego.